زمین شعر من شد شوره زاری،
دگر تخم سخن در وی نروید.
گل شعر ترم پژمرد و خشکید،
گل خشکیده را دیگر که بوید؟
زمین شعر من گور هوس شد،
مزار غوره مرگان دل من.
گهی درد و گهی غم کاشت تقدیر
برای کشت گردان دل من.
کشم آزار بس از بهر آثار،
که آثاری در آن از غم نبینید.
به چشم کم مرا بینید، غم نیست،
ولی شعرم به چشم کم نبینید.
نمی نالد دگر چون شوربختان،
دل پرشور من از بخت شورم.
کتابی گر نشد شعر دل من،
کتیبه می شود در سنگ گورم.
درباره این سایت